Miniaturka I - Wiara cz. 3/3

Miniaturka I - Wiara cz. 3/3

Ślub był piękny. Jak z marzeń. Wszystko jednak było sprzeczne. Świadkowie - wrogowie. Harry i Pansy pokłócili się chyba z tysiąc razy zanim doszło do ceremonii. Nawet święta cierpliwość Wybrańca ulotniła się gdzieś po pobycie z panną Parkinson. 

Rodziny różniły się jak tylko bardzo mogły. Skromna, mugolska rodzina Grangerów i wytworna, arystokratyczna rodzina Malfoyów. Łączyło ich tylko jedno - miłość do swoich jedynaków.

Państwo młodzi, również różnili się znacznie, a jednak idealnie do siebie pasowali.

Jak to możliwe? To miłość, która ujawnia się w najmniej spodziewanym momencie. 

Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. 

Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą (...)

Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokładach nadzieję, wszystko przetrzyma.

Miłość nigdy nie ustaje (...)

Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość.*

Te słowa, które wybrała Hermiona, czytał Pastor. Idealnie opisywały to jak pojmowała tę magię.

Bo miłość to magia. Magia, której nie nauczy się w szkole, tylko która przyjdzie sama...

***

-Mamo, gdzie jest tata? - zapytała mała brunetka, o szarych jak popiół oczach. 

-Tata poszedł po wyniki badań do szpitala. - odpowiedziała jej starsza, czekoladowo-oka kobieta. 

Tak toczyło się życie rodziny Malfoyów. Remisja nadal trwała. Od sześciu lat Hermiona wraz z Draconem byli wspaniałym małżeństwem, a od czterech rodzicami. Spełniali się w obydwóch tych rolach. 

Blondyn raz w roku chodził na badania. Wynik za każdym razem był pomyślny. 

Kto by pomyślał, że tych dwoje tyle razem przetrwa. Przecież jeszcze kilka lat temu byli największymi wrogami, później zwalczali chorobę, a teraz zmagają się z problemami codziennego życia. Mają razem małą córeczkę, którą kochają ponad życie. 

Nagle drzwi wejściowe otworzyły się. Stanął w nich przystojny blondyn z lekkim uśmiechem na twarzy. 

Jego żona popatrzyła na niego i od razu rozpromieniła się radośnie. Codziennie go widziała i za każdym razem czuła to samo - uczucie jakby zakochiwała się w nim od nowa. Ich miłość wciąż była młoda, tajemnicza a jednocześnie taka otwarta i szczera. 

Czekała teraz, aż powie to co zwykle, to co mówi co roku, prawie zawsze o tej samej porze. Sytuacja się powtarza. Uśmiech na twarzy, błysk w oku. 

-Hermiono... - to wspaniałe, że on po tylu latach zwracał się do niej nadal z taką czułością, jak za dawnych czasów. 

-Tak? 

-Choroba powróciła. Będę musiał wrócić do szpitala. - myślał, że się rozpłacze, ale jego kobieta była silna. Nauczyła się już walczyć, bo miała o co. Wtuliła się mocno w jego tors i wyszeptała:

-Stworzymy z tego jeszcze piękniejszą historię, Draco. 

Dopiero wtedy pozwoliła sobie na pierwszą łzę, którą zaraz wytarła. Naprawdę wierzyła w to co mówiła. Nie próbowała nikogo przekonać, ona stwierdzała to czego była pewna...

***

Niestety życie nie zawsze pisze szczęśliwe scenariusze. Czasem trzeba się pogodzić z losem... Nie stworzyli z tego jeszcze piękniejszej historii.

Patrzyła na pogrzeb Draco jego oczami. Wiedziała, że nie chciał, aby płakała. Aby ktokolwiek płakał. 

Trzeba żyć dalej, nie wolno zatrzymywać się choćby na chwilę. Czerpać z życia jak najwięcej. On - zawsze tak robił. Wykorzystywał wszystko maksymalnie, jakby spodziewał się wydanego werdyktu, który miał nastąpić. 

Kochał tak mocno, jak sam chciał być kochany. I był. Miał przy sobie zawsze kogoś kto go kochał. Jego matka, jego córka, jego przyjaciółka i najważniejsze - jego żona. Wyjątkowa Hermiona, której nie dało się zastąpić. 

Przez całe życie nie dotrzymała jednej obietnicy, za co był jej szczególnie wdzięczny. Obiecała, że się w nim nie zakocha, a kochała go. Kochała go do zapomnienia. 

Wiedziała jak ma postępować. Napisał do niej list, który teraz mogła odczytać.

Kochana Hermiono!

Skoro czytasz ten list, to oznacza, że mnie już z Wami nie ma na tym świecie. Opiekuje się Tobą i April z góry. Znam Cię na tyle dobrze, aby wiedzieć, że już zaczynasz płakać. Bądź silna kochanie, zrób to dla naszej córeczki.

Zawsze dawałaś mi rady jak postępować i żyć, dlatego tym razem ja Ci dam kilka wskazówek.

Po pierwsze jesteś młodą, piękną kobietom, dlatego proszę Cię abyś znalazła sobie mężczyznę i ożeniła się z nim. Zasługujesz na to by być szczęśliwa, a nasza córeczka zasługuje na tatę. Oczekuje, że Twój wybranek będzie wspaniały nie tylko dla Ciebie, ale tak, że dla April - to jest bardzo ważne, ale o tym chyba sama wiesz.

Jeśli chodzi o naszą księżniczkę... Jest jeszcze mała, ale za to bardzo inteligentna, po tatusiu oczywiście :) Chciałbym abyś w przyszłości przekazała jej, że zawsze ją bardzo kochałem i nadal kocham! 

Oczekuje od Ciebie, że będziesz szczęśliwa!

Kocham Cię, Twój Draco.

Ich miłość była jak powietrze. Nie widziała jej, a jednak ją czuła. Była potężna jak wichura i delikatna jak wiosenny wiaterek. 

Ich miłość dała im owoc, którym była malutka April. 

Ich miłość to ogromna siła. Siła, której nie pokonała nawet śmierć, jednego z nich. Hermiona była jednego pewna - nawet jeżeli wyjdzie drugi raz za mąż to nigdy nie zapomni o Draco. Zmieniła go, a on zmienił ją, choć obydwoje byli pewni, że nikt ich nigdy nie zmieni.

Oni nie tylko się kochali, ale także przyjaźnili. Przyjaźń to jak dwie dusze w jednym ciele. I tak właśnie było z nimi. 

Każde z nich to jakby puzzel, który nie pasował do żadnej układanki. Dopiero we dwoje stworzyli swój własny obrazek. 

***

Po latach stojąc nad jego grobem zdała sobie sprawę, że wygrała. Wygrała sześć lat wspaniałej miłości. Dla niektórych to pewnie mało, ona też chciałaby więcej. Mimo wszystko czuła się zwycięzcą. W tej grze nie była sama. Zawsze był Draco i jest nadal. Czuje go obok. Czuje jego obecność. Może zobaczy go tylko na zdjęciach, ale czuć będzie zawsze. 

-Kochanie, czy możemy już iść? - zapytał męski i troskliwy głos tuż obok, obejmując ją. Obiecała coś Draconowi i zamierzała tym razem dotrzymać obietnicy. Poślubiła Tom'a. Tego samego lekarza, który opiekował się nią i jej byłym mężem podczas choroby. 

Może to nie była już taka miłość jak ta poprzednia. Może to wcale już nie była miłość, ale przy Tomie czuła się bezpiecznie. Zbierała się wiele lat po śmierci pierwszego męża, w końcu postanowiła dokonać tego o co ją poprosił...

Ich kiedyś, mała córeczka jest teraz młodą kobietą. Teraz to ona przeżywa swoje pierwsze miłości - kto wie... Może pierwsze i ostatnie.

-Tak, oczywiście. - odpowiedziała i ostatni raz spojrzała na grób. - April dziś miała przyjść z swoim nowym kolegą.

-Widziałem go. Nie daje temu związkowi więcej niż tydzień. - mruknął żartobliwie Tom.

-Przesadzasz. Obstawiam, że nawet nie będzie trwało to czterech dni. - odrzekła.

-O to co zwykle? - roześmiał się.

-O to co zwykle. - powiedziała się z szerokim uśmiechem i razem z mężczyzną weszła do domu. 

THE END

******************

*Fragment z Biblii. 

Tak więc to ostatnia część mojej pierwszej miniaturki.

Pewnie nie takiego zakończenia oczekiwaliście, mam rację?

Jednak jak dla mnie to tu wystąpił happy end! 

Może Draco nie przeżył, ale pokochał kogoś. Dowiedział się co to miłość, a to najwiażniejsze. 

Rozdział smutny i trochę sielankowaty - jak dla mnie. 

Miał być dłuższy i bardziej ambitny - obiacałam.

Wcale nie jest dłuższy, a mi osobiście bardziej podobały się poprzednie części, nie wiem dlaczego ;/

Może gdyby druga adminka, która to obiecała, faktycznie do mnie przyszła, ale nie :(

Kawm - wiedz, że jestem zła na Ciebie xD

Kolejny rozdział nie wiem kiedy. Mam pomysł na rozdział 19,20,21 nawet, ale 18 nie napisze! No kurde, nie ogarniam tego :/

Odiumortis (swag).

Ps. Notatka na końcu, bo chciałam żebyście ją przeczytali po przeczytaniu rozdziału.